داستان هری

 ژیل گفت: «مامان ذهن چیست؟»
خانم پورتوس احساس کرد دارد به مکالمه‌ای کشیده می شود که باید تا الان تمام شده باشد. اما نمی‌خواست ژیل و صحبتش را نادیده بگیرد، پس گفت:  «ژیل، وقتی سن تو بودم همیشه فکر می‌کردم ذهن چیزی سبک و مه‌آلود است، مثل نَفَس». 
ژیل به میان صحبت‌هایش پرید: « فکر می‌کردی بتوانی آن را در هوای سرد ببینی، همان طور که می‌توانی نفست را در هوای سرد ببینی؟»
مادرش پاسخ داد «نه، من صرفاً فکر می‌کردم ذهن چیزی است واقعی  اما نامرئی، چیزی که نمی‌توانی آن را ببینی، ولی دقیقاً همان‌جایی است که افکارت، احساساتت خاطراتت و خیالاتت آنجا هستند، و همة آن‌ها از یک چیز سبک و غبارآلود ساخته شده‌اند». 
ژیل فریاد زد: «اوه، همین درست است! این دقیقاً همان چیزی است که ذهن می نامیم». خانم پورتوس لبخندی زد، «شاید». 
ژیل خواستار جواب شد: «خب ممکن است دیگر چه چیزی باشد؟ خانم پورتوس دستی بر سر ژیل گذاشت و گفت: «من واقعاً نمیدانم». و بعد از مدتی اضافه کرد: «من این را نمی‌گویم چون دیر شده و ترجیح می‌دهم در این باره بحث نکنم. درست است-من واقعاً نمی دانم. اما گاهی اوقات  احساس می‌کنم ذهن چیزی نیست جز زبان»
ژیل پرسید: «زبان؟» 
خانم پورتوس گفت: «وقتی بچه ها صحبت کردن را آغاز می کنند. با دیگران صحبت می‌کنند. وقتی دیگران نیستند تا با آنها صحبت کنند، به حرف زدن ادامه می‌دهند، آن هم به شکلی که گویی هنوز دیگران حضور دارند. به عبارت دیگر، شروع به صحبت با خودشان می‌کنند. به مرور زمان، این صحبت‌هایشان با خودشان آهسته و آهسته‌تر می‌شود، تا اینکه دیگر  هیچ صدایی از خود تولید نمی‌کنند. به این می‌گویند: «تفکر». فرن گفت: «و منظورتان این است که در ابتدا بچه ها همه چیز را فقط زمانی می‌بینند که چیزها در اطرافشان حاضر باشند اما وقتی آن چیزها دیگر آنجا نباشند، شروع می‌کنند به تصور و یادآوری آن‌ها؟ پس افکار داخل ذهن ما صرفاً  ادامه هر چیزی در خاطرات ما است؟»
خانم پورتوس جواب داد: «وای خدا، فرن، من نمی دانم. من هیچ وقت بهش این‌طوری نگاه نکرده‌ام».
«صفحات 48 و49، کشف هری استاتلمایر»